Aspekty formalne kosmetycznego biznesu mobilnego

Mobilne usługi kosmetyczne mogą funkcjonować jako uzupełnienie tradycyjnej oferty salonu urody, ale również jako samodzielny biznes. Kosmetyczki i kosmetolodzy, którzy nie dysponują wystarczającą ilością środków, by otworzyć gabinet stacjonarny, coraz częściej decydują się na świadczenie swoich usług w domach klientów. W przypadku biznesu mobilnego zawsze należy rozpatrzyć kwestie wad i zalet zarówno w perspektywie klienta, ale również osób prowadzących tą formę działalności.

Procedura rejestracji działalności mobilnej jest prostsza niż działalności prowadzonej w formie tradycyjnej, w niektórych kwestiach prawo właściwie nie reguluje postępowania, należy jednak pamiętać o spełnieniu wymogów stawianych przed tą formą działalności i zapoznać się z głównymi aspektami formalnymi kosmetycznego biznesu mobilnego.

Rejestracja działalności gospodarczej

Gdzie założyć firmę? - w Urzędzie Gminy lub przez Internet (ceidg.gov.pl). Jak założyć firmę? - wystarczy wypełnić i złożyć wniosek do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Składając wniosek o rejestrację firmy na formularzu CEIDG-1, jednocześnie składane jest:

• żądanie wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (nadanie numeru REGON),
• żądanie zgłoszenia identyfikacyjnego do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (nadanie NIP),
• żądanie zgłoszenia płatnika składek ubezpieczeń społecznych (ZUS),
• żądanie przyjęcia oświadczenia o wyborze przez przedsiębiorcę formy opodatkowania i podaniem danych właściwego Urzędu Skarbowego,
• deklaracja wspólnoty majątkowej z małżonkiem,
• ustanowienie pełnomocnika do prowadzenia spraw rejestrowanego przedsiębiorstwa.

Wypełnianie formularza CEIDG-1 rozpoczyna się od wpisania swoich danych osobowych. Następnie wpisuje dane firmy, którą chcemy założyć, w tym: siedziba, nazwa, nazwa skrócona, kod PKD oraz data rozpoczęcia działalności (wpisana data nie może być wcześniejsza niż data składania wniosku).

Jednym z najczęstszych błędów popełnianych podczas rejestracji firmy jest niewpisanie lub błędne wpisanie kodu PKD. Zgodnie z opinią Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi, który realizuje zadania mające na celu pomoc podmiotom gospodarczym w wyborze właściwego symbolu PKD dla potrzeb rejestracji działalności gospodarczej, zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), wprowadzonej Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 roku (Dz. U.Nr 251, poz. 1885 z późn. zm.), działalność polegająca na świadczeniu mobilnych usług kosmetycznych np. manicure i pedicure, robienie makijażu, itd., mieści się w grupowaniu 96.02.Z  „Fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne”.

Wypełnienie wniosku wcale nie jest trudne, jednak dla pewności lepiej zarezerwować sobie trochę wolnego czasu, by na spokojnie przejść przez wszystkie pola formularza.

Przepisy sanitarne

Obecnie nie ma przepisów szczegółowych dedykowanych wyłącznie usługom fryzjerskim, kosmetycznym, tatuażu i odnowy biologicznej, w tym także mobilnej działalności kosmetycznej. Zgodnie z opinią Dyrektora Departamentu Higieny Środowiska GIS prowadząc działalność mobilną, prowadzącego działalność obowiązują między innymi przepisy:

1. Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2013 r. poz. 947, z późn. zm.), w szczególności art. 16,
2. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169 poz. 1650, z późn. zm.) – w zakresie zapewnienia wymagań w odniesieniu do pracowników w rozumieniu Kodeksu Pracy,
3. Przepisy rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 dot. produktów kosmetycznych, rozporządzenie określa m.in. wymagania dla produktów kosmetycznych znajdujących się w obrocie na terenie całej Unii Europejskiej w tym ograniczeń odnośnie składu kosmetyku, dokumentacji, oznakowania oraz obowiązków poszczególnych operatorów na rynku produktów kosmetycznych,
4. Ustawy z dnia 30 marca 2001 r. o kosmetykach (Dz. U. z 2013 r. poz. 457) określająca wymagania dotyczące składu, oznakowania, przechowywania kosmetyków,
5. Ustawy z dnia 8 stycznia 2013 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21, z późn. zm.) w zakresie postępowania z odpadami.

Ponadto, zgodnie z art. 16 ust.1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2013 r. poz. 947, z późn. zm.) osoby inne niż udzielające świadczeń zdrowotnych podejmujące czynności, w trakcie wykonywania których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich, są zobowiązane do wdrożenia i stosowania procedur zapewniających ochronę przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi. Procedury powinny regulować sposób postępowania przy wykonywaniu czynności, w trakcie których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich, zasady stosowania sprzętu poddawanego sterylizacji, sposoby przeprowadzania dezynfekcji skóry i błon śluzowych oraz dekontaminacji pomieszczeń i urządzeń. Na wniosek podmiotu zobowiązanego do wdrożenia i stosowania procedur państwowy powiatowy inspektor sanitarny może zaopiniować te procedury. Przepisy prawa nie przewidują obowiązku zgłoszenia działalności mobilnej w zakresie wykonywania usług kosmetycznych w domu klienta, Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej mogą jednak kontrolować tego rodzaju usługi.

Podstawowe prawa i obowiązki kontrolowanego przedsiębiorcy oraz obowiązki i uprawnienia organu kontrolującego określone są w:

• ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 212 poz. 1263, z późn. zm.),
• ustawie z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 267, z późn. zm.).

W przypadku wątpliwości w sprawach konkretnej działalności należy zwrócić się do właściwego ze względu na lokalizację usług państwowego inspektora sanitarnego.

Badania do celów sanitarno-epidemiologicznych

W myśl obecnie obowiązujących przepisów prawnych niegdyś obowiązkowa tzw. „książeczka sanepidowska” przestała być dokumentem medycznym. Jedynym obowiązującym dokumentem jest orzeczenie lekarskie wydawane przez lekarza medycyny pracy na podstawie wyników badań laboratoryjnych. Badanie do celów sanitarno-epidemiologicznych przeprowadza się u osób podejmujących lub wykonujących prace, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby (art. 6 ust. 1 pkt. 4 i 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi).

Wykonanie badań powinno być przeprowadzone każdorazowo z chwilą podjęcia pracy przy zmianie pracodawcy, gdyż w zależności od rodzaju wykonywanej pracy istnieje ryzyko szerzenia się różnych zakażeń lub szerzenia się ich różnymi drogami.
Badanie sanitarno-epidemiologiczne przeprowadza lekarz podstawowej opieki zdrowotnej lub lekarz wykonujący zadania służby medycyny pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004r. Nr 125, poz. 1317 z późn. zm.). Jest to badanie w skład którego wchodzą badanie lekarskie, badania laboratoryjne oraz dodatkowe badania i konsultacje specjalistyczne. W skład badań laboratoryjnych wchodzi badanie kału w kierunku zakażenia pałeczkami duru brzusznego, durów rzekomych A, B i C, innych pałeczek z rodzaju Salmonella i Shigella. Jeżeli z próby uzyskany zostanie wynik dodatni, to uznaje się, że osoba u której przeprowadzono to badanie, jest identyfikowana jako osoba zakażona odpowiednim czynnikiem chorobotwórczym. Jeżeli w trakcie badania lekarskiego zachodzi podejrzenie gruźlicy lub zakażenia innym czynnikiem chorobotwórczym niż ww. to powinny być przeprowadzone dodatkowe badania laboratoryjne i konsultacje specjalistyczne. Badania laboratoryjne przeprowadzają akredytowane w zakresie przedmiotu badania laboratoria.

Na podstawie badania lekarskiego oraz wyników badań laboratoryjnych lekarz wydaje orzeczenie o braku przeciwwskazań, czasowym lub trwałym przeciwwskazaniu do wykonywania prac lub odbywania nauki. Obowiązkiem pracodawcy jest przechowywanie orzeczeń lekarskich o braku przeciwwskazań bądź o czasowym lub trwałym przeciwwskazaniu do wykonywania prac, natomiast książeczka badań dla celów sanitarno-epidemiologicznych (dokument obowiązujący do 31.12.2011r.) stanowi dokumentację osoby, u której przeprowadzono badania.

Przepisy nie wskazują czy i jak często badanie do celów sanitarno-epidemiologicznych ma być odnawiane. Lekarz, w oparciu o posiadaną wiedzę medyczną oraz po uzyskaniu informacji od pracownika o rodzaju i miejscu świadczenia pracy ma możliwość wskazania następnego terminu przeprowadzenia przedmiotowych badań. Jeżeli nie istnieją przesłanki wskazujące na zakażenie czynnikami uniemożliwiającymi wykonywanie określonych prac, to orzeczenie lekarskie jest ważne.

Joanna Klonowska
Wydział Nauk o Zdrowiu
Wyższa Szkoła Inżynierii i Zdrowia w Warszawie