Piękno bez ograniczeń – niepełnosprawni w gabinecie
Joanna Klonowska - Prodziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu, Wyższa Szkoła Inżynierii i Zdrowia w Warszawie
Potrzeby i prawa osób niepełnosprawnych do aktywnego życia społecznego są coraz częściej we współczesnym świecie respektowane. Osoby niepełnosprawne stają się także ważnymi klientami salonów kosmetologicznych, odnowy biologicznej i SPA. Wielu udogodnień z zewnątrz, jak i wewnątrz gabinetów wymagają nie tylko osoby poruszające się na wózku, ale także te z tzw. niepełnosprawnością biologiczną, mające nieznaczne i umiarkowane ograniczenia fizyczne np. osoby starsze.
Problem niepełnosprawności staje się niezwykle istotny, gdyż żyjemy coraz dłużej. Nie trzeba udowadniać, że dłuższe życie nieuchronnie wiąże się z pogorszeniem sprawności zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Oczywiście problem niepełnosprawności nie dotyczy tylko osób starszych. Może on wystąpić także wśród osób młodych, a nawet bardzo młodych.
Nie istnieje jedna, powszechnie uznana definicja niepełnosprawności. Definicja stosowana przez WHO przyjmuje, że do osób niepełnosprawnych zaliczają się osoby z długotrwałą obniżoną sprawnością fizyczną, umysłową, intelektualną lub sensoryczną, która w interakcji z różnymi barierami może ograniczać ich pełne i efektywne uczestnictwo w życiu społecznym na równych zasadach z innymi obywatelami.
W Polsce stosowane są co najmniej dwie definicje dotyczące osób niepełnosprawnych. Pierwsza to definicja wynikająca z przepisów prawa i dotycząca prawnej podstawy kwalifikacji do grupy osób niepełnosprawnych. Natomiast druga, dużo szersza, stosowana jest w statystyce GUS. Definicja statystyczna ujmuje bowiem nie tylko osoby niepełnosprawne prawnie, ale również osoby, które co prawda orzeczenia o niepełnosprawności nie posiadają, lecz deklarują, że mają poważne ograniczenia w wykonywaniu zwykłych czynności (tzw. niepełnosprawność biologiczna). To drugie kryterium – niepełnosprawność biologiczna, a nie prawna – jest stosowane również w statystyce Unii Europejskiej. Wg zasad unijnych populacja niepełnosprawnych obejmuje wszystkie osoby, które z powodu problemów zdrowotnych mają ograniczoną zdolność wykonywania czynności, jakie ludzie zwykle wykonują, trwającą 6 miesięcy lub dłużej, niezależnie od tego, czy ograniczenie jest poważne czy niezbyt poważne.
Przyjmuje się, że w Polsce liczba osób niepełnosprawnych biologicznie wynosi ok. 24% ogółu ludności a rocznie przybywa ich w granicach 0,25-0,30%. W tym zakresie odnotowuje się również tendencję wzrostową wśród ludzi młodych, których częściowe niesprawności fizyczne nie powinny ograniczać ich prawa do życia społecznego w pełnym zakresie, w tym do korzystania z różnorodnych usług.
Jednak badania wskazują, że około 40% osób niepełnosprawnych wyraża obawę, że większość obiektów usługowych nie jest dostosowana do ich możliwości oraz potrzeb. Stanowi to podstawę determinującą „do pozostawania w domu”. Szacuje się, że blisko połowa z nich nie posiada motywacji do wychodzenia z domu i korzystania z usług, w tym odwiedzania gabinetów kosmetologicznych, odnowy biologicznej i SPA.
W świetle ustawodawstwa polskiego, w odróżnieniu od placówek udzielających świadczeń zdrowotnych, gabinety kosmetologiczne, odnowy biologicznej i SPA nie muszą, jedynie powinny być przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Ponieważ ta grupa usługobiorców może stanowić istotny udział w całości klientów, potrzeby osób niepełnosprawnych są coraz częściej dostrzegane przez sektor usług kosmetologicznych – salony nowopowstające są projektowane w taki sposób, aby osoby z ograniczeniami mogły bez przeszkód z nich korzystać, te już istniejące są modernizowane.
Wiadomo, że nie wszyscy niepełnosprawni poruszają się na wózkach, bowiem wtej grupie są niewidomi, niesłyszący czy też osoby w podeszłym wieku (szacunkowo 100 tys. osób porusza się na wózku inwalidzkim). Jednak aby wpełni zrozumieć zakres niezbędnego przystosowania gabinetu, należy wziąć biorąc pod uwagę potrzeby klienta poruszającego się na wózku inwalidzkim, który jest wyznacznikiem wielu parametrów w zakresie szerokości korytarzy, wielkości drzwi oraz niezbędnego obszaru manewrowego.
Myślenie o osobie niepełnosprawnej w gabinecie powinno się zacząć od momentu wyjścia z samochodu, samego dojścia i wejścia do obiektu, przez poruszanie się po odpowiednio zaaranżowanej recepcji, szatni, pomieszczeniach zabiegowych, aż po korzystanie z pomieszczeń higieniczno-sanitarnych.
Przed budynkiem
Miejsce parkingowe dla osoby niepełnosprawnej na parkingu prostopadłym do ulicy powinno mieć wymiary 360x500 cm, a gdy jest usytuowany wzdłuż jezdni – co najmniej 600 cm długości i360 szerokości, powinny zostać odpowiednio oznakowane. Na drodze do wejścia głównego, do recepcji, nie może być żadnych barier architektonicznych takich jak schody, stopnie bądź też dużych nierówności. W przypadku ich występowania stosuje się dodatkowo pochylnie, samoobsługowe podnośniki elektryczne lub dźwigi osobowe.
Miejsce parkingowe dla osoby niepełnosprawnej na parkingu prostopadłym do ulicy powinno mieć wymiary 360x500 cm, a gdy jest usytuowany wzdłuż jezdni – co najmniej 600 cm długości i360 szerokości, powinny zostać odpowiednio oznakowane. Na drodze do wejścia głównego, do recepcji, nie może być żadnych barier architektonicznych takich jak schody, stopnie bądź też dużych nierówności. W przypadku ich występowania stosuje się dodatkowo pochylnie, samoobsługowe podnośniki elektryczne lub dźwigi osobowe.
Recepcja
Powinna być zlokalizowana przy głównym ciągu komunikacyjnym, najlepiej w pobliżu wejścia. Lada recepcji lub punktu informacyjnego przynajmniej na odcinku o szerokości 90 cm powinna znajdować się nie wyżej niż 90 cm od posadzki z zachowaniem możliwości podjazdu wózkiem inwalidzkim. Źródło światła nad ladą nie może znajdować się za osobą obsługującą. Takie oświetlenie rejestratorki umożliwi osobom niesłyszącym czytanie z ruchu warg.
Powinna być zlokalizowana przy głównym ciągu komunikacyjnym, najlepiej w pobliżu wejścia. Lada recepcji lub punktu informacyjnego przynajmniej na odcinku o szerokości 90 cm powinna znajdować się nie wyżej niż 90 cm od posadzki z zachowaniem możliwości podjazdu wózkiem inwalidzkim. Źródło światła nad ladą nie może znajdować się za osobą obsługującą. Takie oświetlenie rejestratorki umożliwi osobom niesłyszącym czytanie z ruchu warg.
Poczekalnia
Wpoczekalni warto przewidzieć miejsce dla osoby niepełnosprawnej, by nie musiała czekać w ciągu komunikacyjnym, co stwarza dyskomfort zarówno dla personelu, innych klientów jak ijej samej. Powinna mieć zapewniony dostęp do wszystkich udogodnień w poczekalni, takich jak wieszaki na ubrania wierzchnie, gazety, automat zwodą czy też kawą.
Wpoczekalni warto przewidzieć miejsce dla osoby niepełnosprawnej, by nie musiała czekać w ciągu komunikacyjnym, co stwarza dyskomfort zarówno dla personelu, innych klientów jak ijej samej. Powinna mieć zapewniony dostęp do wszystkich udogodnień w poczekalni, takich jak wieszaki na ubrania wierzchnie, gazety, automat zwodą czy też kawą.
W gabinecie
Drzwi prowadzące do gabinetu powinny mieć minimalną szerokość 90 cm. Szerokość ciągu komunikacyjnego powinna wynosić 120 cm (mierzona po odjęciu przestrzeni zajmowanej przez umeblowanie), wysokość nie powinna być mniejsza niż 220 cm. Podłoga powinna być pokryta nawierzchnią równą iantypoślizgową bez progów izjazdów. Należy przy tym pamiętać, że niektóre materiały stają się śliskie dopiero w kontakcie z wodą. Jest ważne, by w miejscach koniecznego obrotu wózka inwalidzkiego uwzględniać jego powierzchnię manewrową owymiarach 150x150 cm (może być okrąg ośrednicy 150 cm). Wszelkie elementy aranżacji gabinetu należy umieszczać poza główną przestrzenią komunikacyjną. Najlepiej, jeżeli wszystkie potencjalne przeszkody wyposażenia przestrzeni nie wykraczają poza jedną, ściśle określoną linię. Szczególną uwagę należy zwrócić na to, aby na drodze do fotela kosmetycznego nie znajdował się żaden sprzęt, krzesła, kable, maty czy dywaniki. Należy unikać stosowania powierzchni połyskliwych oraz ostrożnie stosować lustra, ponieważ u osób z dysfunkcjami wzroku mogą powodować powstawanie olśnień. Ściany i podłogi należy wyraźnie ze sobą kontrastować.
Drzwi prowadzące do gabinetu powinny mieć minimalną szerokość 90 cm. Szerokość ciągu komunikacyjnego powinna wynosić 120 cm (mierzona po odjęciu przestrzeni zajmowanej przez umeblowanie), wysokość nie powinna być mniejsza niż 220 cm. Podłoga powinna być pokryta nawierzchnią równą iantypoślizgową bez progów izjazdów. Należy przy tym pamiętać, że niektóre materiały stają się śliskie dopiero w kontakcie z wodą. Jest ważne, by w miejscach koniecznego obrotu wózka inwalidzkiego uwzględniać jego powierzchnię manewrową owymiarach 150x150 cm (może być okrąg ośrednicy 150 cm). Wszelkie elementy aranżacji gabinetu należy umieszczać poza główną przestrzenią komunikacyjną. Najlepiej, jeżeli wszystkie potencjalne przeszkody wyposażenia przestrzeni nie wykraczają poza jedną, ściśle określoną linię. Szczególną uwagę należy zwrócić na to, aby na drodze do fotela kosmetycznego nie znajdował się żaden sprzęt, krzesła, kable, maty czy dywaniki. Należy unikać stosowania powierzchni połyskliwych oraz ostrożnie stosować lustra, ponieważ u osób z dysfunkcjami wzroku mogą powodować powstawanie olśnień. Ściany i podłogi należy wyraźnie ze sobą kontrastować.
Najistotniejszym elementem wyposażenia pomieszczenia zabiegowego jest fotel, na którym przeprowadzane są zabiegi. Wybór odpowiedniego fotela umożliwia swobodne z niego korzystanie każdej osobie z dysfunkcjami fizycznymi. Siedzisko fotela powinno być osadzone na stabilnej podstawie, do której mogą być zamontowane kółka z możliwością blokady. Jeśli fotel posiada podnóżki, powinny być one wysuwane i obracane a podłokietniki powinny łatwe do demontażu. Bardzo wygodne są fotele elektryczne, sterowane za pomocą ręcznego pilota i posiadające płynną regulację podnoszenia i opuszczania, regulację kąta pochylenia oparcia oraz tzw. kołyskę. Siedzisko fotela w najniższej pozycji powinno znajdować się na wysokości 50 cm.
Pomieszczenie higieniczno -sanitarne
Powinno mieć zapewnioną odpowiednią przestrzeń manewrową, drzwi bez progu oraz dostosowaną do potrzeb osób niepełnosprawnych miskę ustępową, umywalkę, prysznic czy wannę. Powinny być również uchwyty, ułatwiające korzystanie z urządzeń higieniczno sanitarnych. Elementy te są montowane wposadzce iścianach bocznych, muszą mieć odpowiednią nośność, być zamontowane na odpowiedniej wysokości.
Powinno mieć zapewnioną odpowiednią przestrzeń manewrową, drzwi bez progu oraz dostosowaną do potrzeb osób niepełnosprawnych miskę ustępową, umywalkę, prysznic czy wannę. Powinny być również uchwyty, ułatwiające korzystanie z urządzeń higieniczno sanitarnych. Elementy te są montowane wposadzce iścianach bocznych, muszą mieć odpowiednią nośność, być zamontowane na odpowiedniej wysokości.
Artykuł dzięki uprzejmości BEAUTY INSPIRATION
Artykuł sponsorowany
